سخنرانی دکتر سیمین صبری در روز ۱۷ نوامبر ۲۰۲۲ در پارلامنت اروپا

من یک زن هستم و حقوق من در ایران بر اساس قوانین ضد زنان این کشور که به درستی می توان آن را آپارتاید جنسیتی نامید، پایمال شده است. این تبعیض جنسیتی پس از قتل مهسا امینی و قیام مردم علیه نظام بر همگان آشکار است. اما ظلم در ایران در لایه های مختلف خود را نشان می دهد. به عنوان مثال، من نیز یک شهروند ترک هستم که حقوق زبانی و فرهنگی او سرکوب شده است که همانطور که همه میدانیم این محرومیت به خودی خود تبعات و نتایج اسفبار اجتمایی و سیاسی و اقتصادی هم دارد.

اما من بیشتر تمایل دارم در مورد فرصتی که برای بازگویی وضعیت دانشجویان و جوانان دستگیر شده، زندانیان و کودکان مقتول داده شده است صحبت کنم.
پس از مرگ جانسوز مهسا امینی و آغاز اعتراضات در ایران، تصاویری از خشونت پلیس و رژیم در شبکه های اجتماعی به طور گسترده منتشر شد. کودکان، نوجوانان، زنان و مردان غیرمسلح ایرانی که در خیابان ها شعار «آزادی زندگی زنان» سر می دهند، هدف استفاده بی رویه از سلاح گرم و تجهیزات نظامی در شهرهای کوچک یا بزرگ خود قرار گرفته اند. خانواده ها ویران هستند و آنها به دنبال عزیزان خود هستند تا ببینند زنده هستند یا مرده اند.
ظلم بی پروا ی حکومت به مردمی که در خیابان ها تظاهرات می کنند و برای حقوق اولیه انسانی خود فریاد می زنند محدود نمی شود. دانش آموزان مدارس و دانشگاه ها، روزنامه نگارانی که حقیقت ظلم و ستم رژیم را فاش می کنند، فعالان سیاسی و صنفی بازداشت شده در زندان ها، پزشکانی که صرفاً به معترضان مجروح یاری و تداوی می کردند، همگی نه تنها مورد هدف ارتش رسمی حکومت، بلکه توسط نیروهای فراقانونی قرار گرفته اند, که به طور غیرقانونی و وحشیانه مردم را در خیابان ها مورد آزار و اذیت و ربوده شدن  قرار می دهند.

به دنبال تظاهرات و تظاهرات مسالمت آمیز، دولت از آن زمان با خشونت و تهدید بیشتر علیه معترضان پاسخ داده است. حادثه تلخ آتش زدن بازداشتگاه اوین در تهران تنها نمونه نیست. سایت خبری قوه قضائیه روز شنبه 29 اکتبر به محاکمه حداقل 6 غیرنظامی متهم به جنایات جنگی و اعدام اشاره کرد.
امروز رژیم پا را فراتر گذاشته و به امضای 212 نماینده مجلس رسیده است که افراد دستگیر شده که تعداد آنها بین 15 تا 50 هزار نفر تخمین زده می شود در زمره “مبارزان با خدا” قرار می گیرند که طبق قوانین آنها در معرض مرگ با دار زدن هستند.  به عبارت دیگر جان هزاران زندانی و دستگیرشدگان در خطر مرگ است.
با توجه به تمام این داستان های غم انگیز مبارزان حقوق بشر در ایران، ما به عنوان ایرانیان تبعیدی مقیم خارج از ایران عمیق ترین نگرانی خود را نسبت به وقایع ماه های گذشته در ایران ابراز می کنیم که همچنان ادامه دارد. اگرچه ما از ابراز همبستگی بین‌المللی از سوی سازمان‌های مختلف و به‌ویژه شخصیت‌های عمومی که از قیام در ایران برای افزایش آگاهی در مورد آنچه در آنجا اتفاق می‌افتد حمایت کردند، قدردانی می‌کنیم، اما برای محکوم کردن شفاهی خشونت کافی نیست. زمان آن رسیده است که قاطعانه تر عمل کنید و اقدامات جدی انجام دهید. وقت آن است که مانند مردان و زنان ایرانی شجاع باشیم.

ما از نهادهای بین المللی، از جمله سازمان ملل متحد، یونیسف، عفو بین الملل، ENNHRI (شبکه اروپایی نهادهای ملی حقوق بشر) و سایرین می خواهیم که برای جلوگیری از خشونت بیشتر توسط رژیم ایران و جلوگیری از تلفات بیشتر جانی، اقدام فوری انجام دهند . خواسته های ما محدود نیست، بلکه می تواند در چندین خواسته اصلی دنبال شود:

-زندانیان در زندان های سراسر کشور نیازمند نظارت و حمایت بین المللی هستند. ما خواستار مداخله فوری سازمان ملل و عفو بین الملل برای روشن شدن حقایق داخل بازداشتگاه ها هستیم.
– گزارش های متعدد حاکی از آن است که مدیران مدارس دانش آموزان خود را به نیروهای امنیتی تحویل داده اند. یکی از نمونه های معروف مدرسه ای در شهر اردبیل بود که منجر به مرگ دانش آموز دختر چهارده ساله به نام اسرا پناهی شد. ما از سازمان‌های بین‌المللی از جمله یونیسف می‌خواهیم که برای محافظت از کودکانمان در برابر خشونت پلیس در ایران، اقدام فوری علیه رژیم ایران انجام دهند. از آغاز قیام ها حداقل 52 کودک در ایران کشته شده اند که نیاز به اقدام فوری دارد.
– از پارلمان اروپا و کشورهای عضو می خواهیم سفیران خود را از ایران فراخوانده و سفارتخانه های ایران در کشورهای خود را ببندند.

سیمین صبری

سخنگوی حزب اتحاد دمکراتیک آذربایجان

نماینده و عضو ائتلاف شورای دمکراسی خواهان ایران در این نشست

۱۷ نوامبر ۲۰۲۲