به: سازمان ملل، یونیسف، عفو بین الملل، سازمان بین المللی کار، ENNHRI و هر کسی به مدافعان حقوق بشر در ایران اهمیت می دهد
موضوع: از ابراز همبستگی شما متشکرم، اما زمان اقدام فوری برای ایران فرا رسیده است

———————————

پس از مرگ دلخراش مهسا امینی و از آغاز اعتراضات در ایران، تصاویری از خشونت پلیس و خشونت‌های رژیم به طور گسترده در شبکه‌های اجتماعی پخش شد. کودکان، نوجوانان، زنان و مردان غیرمسلح ایرانی که در خیابان ها شعار «آزادی زندگی زن» را سر می دهند، هدف استفاده بی رویه از سلاح گرم و تجهیزات نظامی در شهرهای کوچک یا بزرگ خود بوده اند. هزاران معترض از جمله زنان و کودکان دستگیر شده اند و صدها نفر در معرض ناپدید شدن اجباری قرار گرفتند. این امر خانواده ها را ویران کرده است و به دنبال عزیزان خود می گردند تا ببینند آیا آنها زنده هستند یا مرده اند.
ظلم و ستم بی پروای حکومت به مردمی محدود نمی شود که در خیابان ها اعتراض کنند و حقوق اولیه انسانی خود را فریاد بزنند. دانشجویان مدارس و دانشگاه‌ها، روزنامه‌نگارانی که حقیقت ظلم رژیم را فاش می‌کنند، فعالان سیاسی و صنفی بازداشت‌شده در زندان‌ها، پزشکانی که صرفاً از معترضان مجروح مراقبت می‌کردند، همگی نه تنها توسط ارتش رسمی دولت، بلکه توسط نیروهای فراقانونی هدف قرار گرفته‌اند. که به طور غیرقانونی و وحشیانه به مردم در خیابان ها حمله، آزار و اذیت و ربودن می کنند.

به دنبال تظاهرات و تظاهرات مسالمت آمیز مردم، دولت از آن زمان با خشونت بیشتر پاسخ داده و معترضان را تهدید کرده است. حادثه تلخ به آتش کشیدن بازداشتگاه اوین در تهران تنها نمونه نیست. پایگاه خبری قوه قضائیه روز یکشنبه 22 آبان به محاکمه حداقل 11 غیرنظامی متهم به جرائمی مانند «محاربه» و قابل مجازات اعدام اشاره کرد: محمد قبادلو، محمد بروغانی، سامان سیدی، محسن رضازاده قراقلو، سعید شیرازی، ابوالفضل مهری. حسین حاجیلو از معترضانی است که در خطر اعدام قرار دارند.
در ارتباط با اعتراضات علیه بیش از 15000 نفر در استان های سراسر ایران اتهاماتی مطرح شده است.
با توجه به تمام این داستان های غم انگیز مبارزان حقوق بشر در ایران، ما به عنوان ایرانیان خود تبعیدی مقیم خارج از ایران، عمیق ترین نگرانی خود را در مورد حوادث شش هفته گذشته در ایران ابراز می کنیم. اگرچه ما از ابراز همبستگی بین‌المللی که از سوی سازمان‌های مختلف و به‌ویژه شخصیت‌های عمومی که از قیام در ایران برای افزایش آگاهی در مورد آنچه در آنجا اتفاق می‌افتد حمایت کردند، قدردانی می‌کنیم، اما محکوم کردن لفظی خشونت کافی نیست. زمان آن فرا رسیده است که قاطعانه تر عمل کنیم و اقدامی سختگیرانه انجام دهیم. وقت آن است که مانند زنان و مردان ایرانی شجاع باشیم.

ما از نهادهای نهادی بین‌المللی، از جمله سازمان ملل متحد، یونیسف، عفو بین‌الملل، ENNHRI و دیگران می‌خواهیم که برای جلوگیری از اعمال خشونت بیشتر توسط رژیم ایران و جلوگیری از تلفات بیشتر زندگی، اقدامی فوری انجام دهند. خواسته های ما محدود نیست، اما می تواند در پنج دسته اصلی دنبال شود:

1. زندانیان زندان اوین، فشافویه، گوهردشت و سایر زندان‌های سراسر کشور نیازمند نظارت و حمایت بین‌المللی هستند. ما خواستار مداخله فوری سازمان ملل و عفو بین‌الملل برای روشن کردن واقعیت‌ها در داخل مراکز بازداشت هستیم.

2. از همان روزهای اول قیام کارگران کارخانه ها به ویژه کارگران پتروشیمی هم در همبستگی با معترضان و هم به عنوان نمونه ای دیگر برای بیان مطالبات خود دست به اعتصاب زدند. از آن زمان، چندین رهبر اتحادیه دستگیر و گروگان گرفته شده اند تا کارگران را مجبور به بازگشت به کار کنند. ما از اتحادیه‌های کارگری بین‌المللی و سازمان بین‌المللی کار می‌خواهیم که «در عمل» و نه به صورت شفاهی، از برادران و خواهران ایرانی‌شان حمایت کنند.

3. دانشجویان دانشگاه نه تنها از سوی نیروهای امنیتی بلکه از سوی خود دانشگاه نیز مورد رفتار ظالمانه قرار گرفته اند. محوطه دانشگاه با هدف حمله به دانشجویان به روی نیروهای امنیتی باز شده است، صدها دانشجو به صورت فراقانونی اخراج شده اند و حتی دانشجویان غیر محلی نیز از دسترسی به خوابگاه ها و رستوران های دانشگاه محروم شده اند. ما از سازمان ملل متحد و NHRI درخواست داریم که در حمایت از دانشجویان دانشگاه اقدامی صنعتی انجام دهند.

4. گزارش های متعدد حاکی از آن است که مدیران مدارس دانش آموزان خود را به نیروهای امنیتی تحویل داده اند. یکی از مصادیق معروف مدرسه ای در شهر اردبیل بود که منجر به فوت دو دانش آموز خردسال و خودکشی یکی از برادران دختر شد. ما از نهادهای بین المللی، از جمله یونیسف می خواهیم که برای محافظت از فرزندانمان در برابر خشونت پلیس در ایران، اقدام فوری علیه رژیم ایران انجام دهند. از آغاز قیام ها حداقل 47 کودک در ایران کشته شده اند که نیاز به اقدام فوری دارد

5. دولت ایران دسترسی به اینترنت را به طور کلی به شدت محدود کرده است و فیلترینگ گسترده اینترنت دسترسی مردم ایران به شبکه‌های اجتماعی مانند اینستاگرام را محدود کرده است. ما درخواست می کنیم که نهادهای بین المللی حقوق بشر مداخله کنند، اقدام کنند و رژیم ایران را ملزم به رعایت حقوق اولیه غیرنظامیان خود مانند دسترسی به اینترنت کنند.

با احترام

امضا کنندگان :

کانون زنان ترک – ایران

مرکز زنان کردستان  ایران

سازمان صدای زنان اهواز

صدای زنان بلوچستان (برامش)

کمیته زنان سازمان مدافعان حقوق بشر ترکمن‌صحرا

۲۱.نوامبر . ۲۰۲۲

——————————————————————

To: UN, UNICEF, Amnesty International, ILO, ENNHRI and who cares about human rights defenders in Iran

Subject: Thank you for expressing solidarity, however, it is time for urgent action for Iran

In the aftermath of the tragic death of Mahsa Amini and since the beginning of the protests in Iran, footage of police violence and regime brutalities has been widely spread on social media. Iranian unarmed kids, teenagers, women, and men chanting “woman life freedom” on the streets, have been targets of the reckless use of firearms and military equipment in their large or small towns. Thousands of protesters including women and children have been arrested, and hundreds were subject to forced disappearances. This has left families devastated, searching for their loved ones to see whether they are alive or dead.

The authority’s reckless oppression is not limited to people protesting and crying out their basic human rights on the streets; students at schools and universities, journalists revealing the truth of the regime’s tyranny, political and union activists detained in prisons, medics who merely cared for injured protestors, all have been targeted not only by official military arms of the government, but also by extrajudicial forces that unlawfully and brutally attack, harass, and abduct people on the streets.

Following people’s peaceful protests and demonstrations, the government has since responded with more violence and threatened protestors. The tragic event of setting Evin detainment centre ablaze in Tehran is not the only example. On Sunday 13th of November judiciary’s news website cited the trial of at least 11 civilians charged with offences such as “Moharebeh”, and can carry capital punishment: Mohammad Gobadlou, Mohammad Broghani, Saman Seydi, Mohsen Rezazadeh-Gharaghlou, Saeid Shirazi, Abolfazl Mehri-Hossein-Hajilou are some of the protesters at risk of execution.

Charges have been filed against more than 15000 individuals in provinces across Iran in connection to the protests.

Given all these tragic stories of fighters for human rights in Iran, we, as self-exiled Iranians living outside Iran, hereby express our deepest concern about the incidents in Iran over the past six weeks. Although we appreciate the international expression of solidarity we received from different organizations, and in particular public figures who supported the uprising in Iran to raise awareness about what is happening there, however condemning the violence verbally is not enough. It is time to act more decisive and take rigid action. Time to be brave like Iranian women and men.

We urge the international institutional bodies, including the UN, UNICEF, Amnesty International, ENNHRI, and others to take urgent action to impede the Iranian regime from using more violence and to prevent further loss of life. Our demands are not limited but can be followed in five main categories:

1. Prisoners at Evin prison, Fashafooyeh, Gohardasht and other prisons throughout the country are in urgent need of international scrutiny and protection. We demand immediate interference from the UN and Amnesty International to elucidate the reality of the things happening inside the detainment centres.

2. From the first days of the uprising, factory workers, especially workers in the petrochemical sector, went on strike, both in solidarity with the protestors and as another instance to voice their demands. Since then, multiple union leaders have been arrested and made into hostages, to force workers back to work. We demand international worker’s unions and ILO show their support to their Iranian brothers and sisters “in practice” not verbally.

3. University students have been subjected to cruel treatment, not only by security forces but also by the university itself. University grounds have been opened up to security forces with the purpose of attacking students, hundreds of students have been dismissed extrajudicially, and even nonlocal students have been denied access to dormitories and university restaurants. We request UN and NHRI take industrial action in support of university students.

4. Multiple reports suggest school headmasters have handed over their students to security forces. One famous instance was the case of a school in the city of Ardabil, which resulted in the death of two minor students, and the suicide of one of the girls’ brothers. We demand international bodies, among them UNICEF, take urgent action against the Iranian regime to protect our children from police violence in Iran. Since the beginning of the uprisings at least 47 children were killed in Iran which requires immediate action.

5. Iranian government has severely restricted Internet access in general and vast internet filtering has limited Iranian people’s access to social media platforms such as Instagram. We request that International human rights bodies intervene, take action and oblige the Iranian regime to respect the basic rights of their civilians such as access to the internet.

Sincerely 

Turk Women’s Center – Iran

(The voice of women of Balochistan (Bramesh

Women’s Committee of the Turkmen Sahara Human Rights Defenders Organization