علی مرادی: زبان فارسی یا زبان تاجیکی

زبانیکه امروزه در ایران بدان «فارسی» گفته میشود قرن های قبل به زبان #تاجیک معروف بود

این زبان شاخه ای از زبان سانسکریت است و با زبان «پارسی» باستان فرق میکند. به ادعای فردوسی طوسی، «کاولی» ها یا همان «کابلی» ها، طوایف هندی الاصل هستند. زبان آنها هم شاخه ای از سانسکریت (هندی باستان) است.

در این مقاله اثبات میکنیم قومیکه در ایران امروزه بزبان فارسی (کاولی) صحبت میکند، هندی تبار هستند و هیچ ارتباطی با قوم «پارس» باستان ندارند و می خواهند تمدن «پارس» باستان را بسود خودشان مصادره کنند!

در زبان سانسکریت به انسان شریف، «آریا» می گویند. فارسها و کردها هم خودشان را از نژاد «آریایی» معرفی میکنند. علی اکبر دهخدا، در معنی کلمه «آریا» چنین مینویسد: «آریا عنوانی است که اجداد مشترک ملل هند و ایرانی خود را بدان معرفی میکردند و آنرا لغتاً بمعنی شریف دانسته اند».

کتیبه هایی که از زبان پارسی باستان بدست رسیده اند اثبات میکند که آن زبان شباهتهایی با زبان اسلاویک (روسی) داشته و با فارسی کنونی متفاوت است.

در زمان ساسانیان که کاولی ها و یا کولی ها را دسته دسته از هندوستان به قصد رقاصی و رامشگری به شمال عراق می بردند، دسته هایی هم در طی مسیر حرکت، در ایران ساکن شدند. چون نیمه جنوبی و نواحی شرق ایران بسیار کم جمعیت بود، بنابراین کاولی ها براحتی توانستند بدون هیچ مشکلی در آنجاها ساکن شوند.

زبان کاولی ها (کابلی)، شاخه ای از سانسکریت بود، و شغل آنها رقاصی و خوانندگی. زبان کاولی (کابلی) مدتها زبان شعر و موسیقی در ایران بود. در حالیکه زبان علمی در ایران زبان عربی و زبان دربار و سیاست هم تورکی بود. در زمان حکومت سامانیان تاجیک، که دسته ای از کاولی (کابلی) بودند بر افغانستان و شرق ایران حاکم شدند، زبان کاولی (کابلی) در افغانستان و شرق ایران رایج و بتدریج با زبان عربی مخلوط شد. بعدها سیاستمداران بریتانیایی بخاطر ترس از جمعیت زیاد تورکان در جهان، سعی کردند تا بطرق مختلف با ترغیب و حتی اجبار، زبانهای رقیب در منطقه را جایگزین زبان تورکی کنند تا شاید جمعیت بسیار زیاد تورکان کم شود. در مناطق تحت اشغال روسیه و شرق اروپا از زبانهای اسلاویک (روسی) استفاده کردند، در ایران و افغانستان از زبان کاولی (تاجیکی) و در کشورهای عراق، سوریه و لبنان از زبان عربی بعنوان ابزار تورک ستیزی استفاده کردند.

در زمان شاه عباس صفوی با نیرنگ بریتانیایی زبان کاولی که تاجیکی نام گرفته بود جایگاه ویژه ای یافت. «برادران شرلی» جاسوسان بریتانیایی در اصفهان توانستند شاه عباس را متقاعد کنند که اگر «ایران شیعه» میخواهد از «عثمانی سنی» فاصله بگیرد باید از زبانهای «تورکی و عربی» که منابع اسلام سنی هستند، فاصله بگیرد. و با این ترفند، زبان سانسکریت کاولی و یا تاجیکی را ترویج کردند تا تورکان ایرانی از دسترسی به منابع اسلامی سنی که بزبانهای عربی و تورکی نگاشته شده بود، دور بمانند. کار تا آنجا پیش رفت که رابرت شرلی برای آنکه زبان کاولی های هندی الاصل را مقدس جلوه دهد، لباس عجب و غریبی که آمیزه ای از لباس صفویه و هندی بود بر تن کرد که در متن لباسش، سمبلهای هندی مانند عکس طاووس و تصاویر کودکان هندی در لباس هندی نقش بسته بود. و مردم ساده لوح ایران با دیدن چند ثروتمند بریتانیایی ملبس به لباس و آرایش هندی، در صدد برآمدند تا از آنها تقلید کنند.

البته در زمان صفویه نامی از زبان فارسی در میان نبود و تاجیکی نامیده می شد که منسوب به تیره ای از کاولی ها بود. در دوره افشار نیز نامی از زبان فارسی در میان نیست.
در دوره قاجار وبا مد شدن اندک اندک باستانگرایی میان تاجیکها و با اتکا با نام پرسیا که در غرب استفاده می شد و نام مملکت فارس نام فارسی کم کم رایج شد وبه زبان کاولی و یا تاجیکی فارسی اطلاق شد.

نویسنده: علی مرادی