تبعیض زبانی، ضامن حفظ ایران یا نابودگر همبستگی ملی

در دانشگاه اورمیه همه ساله کنگره‌های بزرگداشت ادبیات فارسی و عصری با شعر ترکی (کانون استاد شهریار) به موازات هم برگزار می‌شدند. امور فوق برنامه دانشگاه برای برگزاری هر جلسه کانون شهریار تنها چهارده‌هزار تومان بودجه در نظر می‌گرفت و هرگاه گلایه می‌کردیم که با این پول حتی نمی‌توان پوستر تبلیغاتی مراسم را نیز تهیه کرد پاسخ می‌دادند که پول نداریم، ولی برای هر کنگره ادبیات فارسی شش‌میلیون تومان هزینه می‌کردند و پول داشتند. هشتصد دانشجوی مشتاق در همه جلسات کانون شهریار شرکت می‌کردند و شعرخوانی و اجرای موسیقی لحظات ماندگاری را برای حاضران می‌آفرید ولی در کنگره ادبیات فارسی تنها دو ردیف اول سالن توسط دعوت شدگان پرمی‌شد. در طول مراسم نیز مهمانان بی‌صبرانه منتظر اتمام برنامه بودند تا نوبت به اهدای جوایز و لوح‌ها برسد. آنها برای مهمانانشان سفارش ششصد غذا می‌دادند که بعد از اتمام مراسم فرصتی برای دانشجویان پیش می‌آمد که برای یکی دو روز دیگر خود نیز غذا ببرند.

هروقت به این رویکرد تبعیض‌آمیز آنها اعتراض می‌کردیم می‌گفتند که بزرگداشت زبان فارسی تنها ضامن حفظ ایران و تمامیت آن است و ما بر این باور بودیم که این تبعیض‌ها بلای ایران خواهد بود. در اکثر جلسات کانون شهریاراساتیدی مانند حسن اسکندری، حسن دمیرچی، اکبر بزرگ‌امین و قربان علیاری بدون کوچکترین چشمداشتی و تنها با یک دعوت تلفنی حاضر می‌شدند و به اجرای موسیقی می‌پرداختند که یادشان هنوز در دلهامان زنده و جاوید است.

نویسنده: ابراهیم ساوالان