ارسلان بیگی: شنبه‌های اعتراض به خشکاندن دریاچه اورمیه
دیروز شنبه‌ای دیگر از شنبه‌های اعتراض مردم آزربایجان به خشکانده شدن دریاچه اورمیه بود. امروز هم اخبار دستگیر شدگان این اعتراض در رسانه‌ها و یا شبکه‌های اجتماعی فعالان آزربایجانی منتشر می‌شود. طبق روال اعتراضات گذشته رسانه‌های فارس زبان داخلی و خارجی نه تنها صدای اعتراض مردم را منعکس نکردند بلکه با بایکوت اخبار و در مواردی با مقصر جلوه دادن کشاورزان منطقه در خشک شدن دریاچه اورمیه، در کنار دستگاه سرکوب جمهوری اسلامی قرار گرفته اند. اما این اتفاق برای مردم آزربایجان حکایت جدیدی نیست.
شنبه ۲۴ شهریور ۱۳۸۰ روزنامه نوید آزربایجان با تیتر «دریاچه اورمیه تا ۱۵ سال آینده خشک می‌شود»، خطر خشک شدن دریاچه اورمیه و تبعات آن را به مسئولین گوش زد کرد. اما مسئولین به جای برنامه ریزی برای اصلاح الگوی کشت و مدیریت آب به منظور جلوگیری از این فاجعه مهیب، کوه زنبیل در نزدیکی دریاچه را کندند و به بهانه احداث پل میانگذر همه آن را درون دریاچه ریختند. بدین ترتیب جریان شمالی-جنوبی درون دریاچه نزدیک به صفر شد و سرعت تبخیر سطحی آب دریاچه افزایش یافت. فعالان مدنی و محیط زیست آزربایجانی فریاد اعتراض برآوردند، نامه نوشتند و به دیدار هر کسی که توان یاری داشت رفتند اما هیچ پاسخی دریافت نکردند.
به دنبال وخیم شدند وضعیت دریاچه اورمیه و بی‌توجهی تهران به این فاجعه زیست محیطی فعالان آزربایجانی برای شنبه ۵ شهریور ۱۳۹۰ فراخوان اعتراض دادند. این فراخوان با استقبال گسترده مردم در شهرهای اورمیه و تبریز مواجه شد اما تهران دستور برخورد شدید خیابانی و امنیتی با این موضوع زیست محیطی را صادر کرده بود. مردم آزربایجان تسلیم ماشین سرکوب رژیم نشدند و به صورت متداول چند شنبه دیگر نیز به خیابانها آمدند. طبق معمول روزنامه‌ها و رسانه‌های فارس زبان با دستاویز قرار دادن اسم رمز سرکوب رژیم، یعنی پان تورکیسم، تجزیه طلبی و قوم گرایی چشم بر بیدادگری رژیم ج. ا. در خیابانهای آزربایجان بستند.
آزربایجان در راه مبارزه برای فردایی بهتر تنهاست. این فردای بهتر دموکراسی، حقوق بشر، محیط زیست، آزادی و عدالت را به همراه هر آن چیزی که امروز از آن راضی نیستیم را در بر می‌گیرد. ما در این راه تنهاییم یا باید تسلیم شرایط شوم امروزی شویم یا باید همه در راستای اهدافی مشخص با تمام توان خود تلاش کنیم. یکی از این اهداف مهم دریاچه اورمیه است. دریاچه‌ای که خشکی آن به معنای پایان زندگی در آزربایجان است.
یک راه بیشتر نداریم، در این راه وظیفه مهم و بزرگی بر دوش «مرکز همکاری تشکیلات‌های آزربایجان جنوبی» قرار دارد، امید است با درایت و هوشیاری هر چه تمام‌تر برنامه‌های اعتراضی مردم را در راستای فشار حداکثری بر رژیم برای احیای دریاچه اورمیه مدیریت نماید.
نویسنده: ارسلان بیگی
