ارتقاء آگاهی، تشکل و مبارزه علیه استثمار و سرکوب در ایران
بمناسبت روز جهانی کارگر
۱۱ اردیبهشت ۱۳۹۸ امسال با فلاکتهای طبیعی در نقاط مختلف کشور همزمان شده است . پر واضح است که به همان دلیلی که طبقه زحمتکش کارگر و کشاورز قربانیان صف مقدم فلاکتهای انسانی چون جنگ و کوچ و اوارگی هستند، همین طبقه قربانی عمده فلاکتهای طبیعی چون سیل، زلزله،…هم هستند…
علی رغم فضای سوگواری و اعلام وضعیت فوق العاده در مناطق گوناگون , ۱۱ اردیبهشت ماه به‌عنوان روز جهانی کارگر فرصتی خواهد بود که نگاهی به سالی که گذشت بیافکنیم و با بررسی آمار و ارقام با چند و چون چالش‌های کارگری در ابعاد و زمینه‌های مختلف آشنا شویم. مبارزات کارگری در این مرحله را در افزایش دستمزدها و پرداخت مطالبات عقب افتاده، مشکلات صنفی ، عدم امنیت جانی در محیط کار با ندانم کاریهای صاحبان کارخانجات و… متمرکز شد.
اعتراضات کارگری در طول سال گذشته بسیار طویل و وسیع است. با نگاهی به لیست اعتراضات کارگران در مناطقه مختلف نشان از گسترش جنبش کارگری در سطح کشور است. بخشی از این سری اعتراضات کارگران را میتوان چنین ردیف کرد؛
– اعتراضات کارگران هپکو و آذرآب در اراک
– اعتراضات ماشین آلات صنعتی تراکتورسازی تبریز
– اعتراضات کارگران صنایع نفت و گاز نواحی جنوبی کشور –
– تجمع کارگران روغن نباتی جهان در زنجان در اعتراض به عدم دریافت مطالباتشان
– اعتصاب کارگران راه آهن تبریز، در اعتراض به عدم دریافت مطالباتشان. (روز سه شنبه ۷ اسفند۹۷ کارکنان راه آهن تبریز در اعتراض به پرداخت نشدن چندماه حقوق معوقه و عیدی سال مجددا دست به برگزاری تجمع اعتراضی و اعتصاب زدند).
– اعتراضات کارگران نیشکر هفت تپه
– اعتصاب کارگران راه آهن ایستگاه احمد آباد تزرج کهه سیرجان در اعتراض به عدم دریافت مطالباتشان
– تجمع کارگران و کارکنان مخابرات استان آذربایجان شرقی در اعتراض به عدم طبقه بندی مشاغل و عدم همسان سازی حقوق، در تبریز
– تجمع اعتراضی کارگران شهرداری پارس ابعاد مغان در جلوی شهرداری این شهر
– کارگران شهرداریهای شهرهای بستان، چابهار، خرم آباد، زنجان، بندر خمینی و شهر ویس در اعتراض به عدم دریافت مطالباتشان دست به تجمع و اعتصاب زدند.
گزارش‌های کارگری در ۱۲ ماه اخیر نشان میدهد که ۸۰۰ کارگر در طول این مدت در پی حوادث کار ناشی از فقدان ایمنی محیط کار جانشان را از دست داده اند. به علت نبود سندیکاهای قانونی فعال در ایران ، حوادث ناشی از کار و عدم امنیت در محیط کار به طور آشکار در رسانه‌ها منتشر نمی‌شود اما بنا به گزارش‌های نهاد‌های فعال کارگاری تعداد بیش از ۱۴۰۰ سانحه در محیط کار و کارخانجات گزارش شده است. طبق اظهارات داریوش پناهی زاده معاون طب کار و کمیسیون‌های پزشکی اداره کل درمان تامین اجتماعی: “ سال گذشته بیش از ۳۰ هزار کارگر دچار حادثه شدند و بیشترین حوادث ناشی از کار مربوط به دستان و انگشتان کارگران است”.
ایران در زمینه رعایت مسائل ایمنی کار در میان کشورهای جهان رتبه ۱۰۲ را به خود اختصاص داده است. تشکل‌های مستقل همانند سندیکای کارگران شرکت اتوبوسرانی واحد، سندیکای نیشکر هفت‌تپه، سندیکای کارگران خباز و اتحادیه آزاد کارگران بصورت مداوم سرکوب شده و در مظان اتهامات امنیتی و سیاسی قرار دارند.
علیرغم سیاستهای خشونت بار رژیم چون دستگیری و حبس فعالان کارگری و کارگران، صدور احکام حبس , سطح فعالیت مطالبات‌ی آنها در سال گذشته بی نظیر بوده است.
به این دلایل در سالی که گذشت شاهد اعتراضات خیابانی و متمرکز کارگران بودیم که اکثرا به علت تعویق پرداخت دستمزد در مدت هایی طولانی و مطالبات بهبود محیط کار و شرایط اسفبار بیمه کارگری بوده ایم.
طبق آمارهای رسمی حداقل درآمد کارگران برای گریز از خط فقر باید بیش از ۲ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان اعلام شده است. شورای عالی کار در آخرین نشست خود در سال 1396 حداقل دستمزد ماهانه کارگران برای 30 روز کاری را یک میلیون و 114 هزار و 140 تومان تعیین کرد.
موفقیت جنبش های کارگری در مناطق مختلف ملی و از آن جمله آذربایجان، برای دستیابی به اهداف صنفی و آرمانهای سیاسی برابری طلبانه در گرو اتحاد آن با جنبش های مترقی در سطح جامعه است. جنبش های مترقی که چه در تغییرات سیاسی اجتماعی و چه در عمق بخشیدن به جنبش های اجتماعی نقش تعیین کننده ایی دارند. جنبش های کارگری برای عقب راندن و شکست ماشین سرکوب جمهوری اسلامی ایران راهی جز همدلی و اتحاد با جنبش زنان، جنبش های دمکراتیک در مرکز و جنبش های ملی دمکراتیک در پیرامون و همراهی با مبارزات فرهنگیان، دانشجویان و سایر بخش های پیشرو جامعه ندارند.
پیش به سوی تشکل و اتحاد کارگران، کشاورزان و اقشار کم درآمد شهری در تمامی مناطق ملی ایران
پیش به سوی آزادی و برابری
اتحاد دمکراتیک آذربایجان – بیرلیک
20190430
