ابراهیم ساوالان: حداد عادل مصداق بارز زکات کئچیسی (بز زکات)

مومنان باید از ده گاو و گوسفندشان یکی را به عنوان زکات میدادند و چون دادن یک گاو یا گوسفند به عنوان زکات کمی زور داشت، برخی از مومنان بُزی مُردنی و لاغر را بجای گوسفند بعنوان زکات میدادند. برای همین در فرهنگ ما، به فردیکه بخاطر فامیلی با کسی جایگاهی یافته و دیگران نیز حضور وی را صرفا جهت رفع تکلیف پذیرفته باشند، زکات کئچی‌سی (بز زکات) گفته میشود و حداد عادل مصداق بارز زکات کئچیسی می‌باشد.

کاری که برای این زکات کئچیسی در نظر گرفته شده پاسبانی از فارسی است. ولی از یک طرف فارسی به لحاظ تاریخی در دامان عربی بزرگ شده و پاسبانی از فارسی در برابر عربی به مانند جداساختن طفل از مادر است و محال. از طرف دیگر بنا به تعبیر خودشان، نمیشود فارسی را از تعرض زبانهای بیگانه حفظ کرد، پس تمام تکالیف آنها صرف محدودیت و دشمنی با زبان ترکی میشود و هر روز محدودیت تازه‌ای در نامگذاری اصناف، واحدهای تجاری و شرکتها اعمال کرده، دایره حضور ترکی را تنگتر میکنند.

حداد عادل اخیرا در گفتگو با ایسنا گفته که «به‌طور کلی، تعصب چیز خوبی نیست؛ اما تعصب به زبان فارسی مطلوب است. من بجای تعصب از واژه غیرت استفاده می‌کنم، توصیه و مطلوب ما این است که همه مردم ایران نسبت به زبان فارسی غیرت داشته، از آن پاسداری کنند. ما در ایران مسئله‌ای تحت عنوان رقابت زبان فارسی با زبان‌های بومی نداریم و این دو هزاران سال است که هم‌زیستی مسالمت‌آمیزی در زیست‌بوم فرهنگی ما داشته‌اند. در کشور ما یکبار در دهه ۲۰، بعد از جنگ دوم جهانی شاهد بودیم که قوای اشغال‌گر شوروی در ایران، برای جدا کردن آذربایجان از ایران، به همین اختلاف زبانی و موضوع زبان متشبث شدند».

ایشان متوجه نیستند که اگر همه مردم نسبت به زبان فارسی غیرت داشتند، آنگاه وی در نقش زکات کئچیسی نیز بی‌مصرف میشد و همان بهتر که مردم چنین غیرتی نداشته باشند تا وی نیز کاری کرده باشد. ایشان همچنین از قدمت هزاران ساله زبانهای بومی در ایران گفته و از آنجاکه جملات بعدی نشان میدهد مقصودش از زبانهای بومی، قومی، محلی و مادری بیشتر زبان ترکی است، قطعا اعتراف ناخواسته‌ای بوده است. و مهمتر از همه تلاش وی بر انکار رقابت این دو زبان میگوید که ترکی کابوس شب و روزشان شده و راحتشان نمی‌گذارد، خصوصا یاد و خاطره آن یکساله رسمیت زبان ترکی.

نویسنده: ابراهیم ساوالان