ابراهیم رشیدی: به آرامی و با زیرکی اشغالگران به خرابه تبدیل شده

دیزمار منطقه‌ی وسیعی بود در محال قاراداغ که امروزه در بین چندین شهرستان تقسیم شده است. برخی از روستاهای آن منطقه با نام بناهای تاریخی یا متبرکه و مشاهیر آنجا شناخته میشوند که برای مثال روستاهای دوزال، میجه‌میر و آستامال با بقعه‌های سیدشعیب، سید ممدآغا و سیدجبرئیل، روستای کوردش با حمام تاریخی و قلعه‌ی تاریخی، روستای اندیرگان با معدن طلا و روستای اوشتوبین با بافت پلکانی آن روستا و شاعر نامدارش ابوالقاسم نباتی شناخته میشود.

روستای مزرعه‌کندی را با حاج عباسقلی (پدر نویسنده توانا اسماعیل هادی)، مرداناغام را با محمد حافظزاده (نویسنده)، خاروانا را با یوسف مدنی تبریزی (مرجع تقلید)، سیغای را با علامه محمدتقی جعفری، کومار را با سیدحسین پورمیرغفار مشهور به سیدحسین موسوی تبریزی (دادستان کل کشور)، آستامال را با دکترمحرم علیدوست (ادیب و شهریارپژوه)، کوکمر را با آیت‌ا… حجت کوه کمره‌ای (مرجع تقلید) و چشموغان را با دکترسعید آذری (دندانپزشک اطفال) میشناسند.

مقصود از نوشتن این جملات این است تا خواننده ناآشنا به منطقه فکر نکند بحث بر سر منطقه‌ای پرت و دورافتاده است، بلکه دیزمار در گذشته با اتکا به ثروت طبیعی منطقه و مردمان سختکوشش جایگاهی داشته و مشاهیر زیادی در دامن آن منطقه بالیده‌اند.

و تصویر ضمیمه آغدام نیست که توسط اشغالگران داشناک نابود شده باشد، بلکه روستای کلوو در مرکز دیزمار است. مثل اینکه رئیس دادگستری آذربایجانشرقی اهل این روستا بوده ولی ما این روستا را با یاد و نام آشیق ولی می‌شناسیم. اینجا روزگاری مرکز صنعتی دیزمار بود و اهالی روستاهای دیگر برای تهیه ابزارآلات کشاورزی و زندگی به اینجا می‌آمدند و حالا خالی از سکنه و به خرابه تبدیل شده است. شبیه آغدام و البته به آرامی و با زیرکی اشغالگران.

نویسنده: ابراهیم رشیدی