آیا وحشت ویروس کرونا ما را به روز های قرنطینه های نژاد پرستی بر می گرداند؟
وحشت جهانی نسبت به شیوع ویروس کرونا تشدید می شود ، ایالات متحده و کشورهای بسیار دیگری مسافرت ملیت های چینی و نیز ملیت های خارجی را که اخیرا در چین بوده اند به طور کامل ممنوع و قرنطینه انبوه شهروندانی را که از بخش آلوده چین باز می گردند به اجرا گذاشته اند.
این جمعه کویت محدویت سفر به ایران را اعلام کرد. اسرائیل ورود اهالی کره جنوبی را به کشور ممنوع کرد. کره شمالی قرنطینه تمام خارجی های ساکن در کشور راآغاز کرد. با این حال، اعتراض کنندگان خشن اکرایینی تلاش کردند تا از بازگشت اکرایینی ها یی که از استان ووهان چین بازگشته بودند از ترس امکان گسترش بیماری در داخل اکرائین نیز جلوگیری کنند. و شهرهایی در کالیفرنیا از بستن تاسیسات قرنطینه در محله هایشان شکایت کردند.
اکنون نقاط (آلوده به) ویروس در سراسر جهان در حال شعله ور شدن است، در ایران، در ایتالیا، در کره جنوبی. در هر مورد، ما شاهد قرنطینه ها و جنبش محدودیت های تحمیلی سختی هستیم ، تعطیلی مدارس ، ممنوعیت گردهمایی عمومی – و هم زمان، واکنش وحشت زده فزاینده عمومی – از وحشت خرید در سوپرمارکت ها گرفته تا حراجی ها در بازار بورس. روز دوشنبه، بازار های سراسر جهان نزول پیدا کرد، که احتمالا رکود اقتصادی جهانی را سبب می شود.
در حال حاضر صد ها ساکنان امریکا قرنطینه شده اند یا در پایگاه نظامی در کالیفورنیا و تگزاس قرنطینه بوده اند. هزاران نفر دیگر داوطلبانه به “قرنطینه کردن” خود پرداخته اند. دولت ترامپ اعلام کرده است که هر کسی که از نقطه ویروسی بر می گردد ، که اکنون تنها منحصر به چین است، اما احتمالا در طی هفته ها و ماه های آینده به جاهای دیگری گسترش خواهد یافت ، ممکن است با قرنطینه اجباری تحمیلی دولت مواجه شود . پیش از این 11 پایگاه نظامی به عنوان مراکز بالقوه قرنطینه اختصاص یافته است.
با این وجود، برخی ایالت ها هم در حال تحمیل قرنطینه های گسترده خود هستند ، مانند مرکز بهداشت پنسیلوانیا ، که 16 دانشجو را- که هیچ یک از آن ها نشانه ای از بیماری نداشتند- به این دلیل سده که در تعطیلات زمستانی خود به چین سفر کرده بودند وادار به قرنطینه اجباری 14 روزه در دانشکده های فرانکلین و مارشال در لانکاستر کرد. در شهر نیویورک ، دانشکده بارنارد هم دانشجو ها را قرنطینه کرد، و در اردوهای دیگری هم دانشجو ها را در صورتی که به تازگی از منطقه آلوده باز گشته باشند به خود قرنطینه سازی تشویق می کنند.
تاریخی طولانی از گسترش قرنطینه ها در امریکا وجود دارد. درست یک سده پیش، در زمان شیوع آنفولانزای اسپانیایی فراگیرمرگ بار شهر های امریکا محدودیت های سخت گیرانه ای را بر گرد همایی عمومی، تعطیلی سالون های رقص و جاهای بسیار دیگری که مردم جمع می شدند تحمیل کردند. آن ها ساعت های محل کار را به آن که چند نفر هم زمان می توانند دریک کارخانه حاضرباشند محدود و استفاده از حمل و نقل عمومی را تشویق کردند. به شیوه های مختلفی، این محدودیت ها پیش نیازهای قوانین اضطرای بود که مقامات چینی در هفته های اخیر در شهر هایی چون ووهان به اجرا گذاشته اند- قوانینی که ممکن است الزاما موثر ترین راه برای احاطه برفراگیری (بیماری) نباشد.
اجماع گسترده ای در باره ضرورت قرنطینه و ردیابی کسانی که عملا در معرض ویروس بوده اند وجود دارد ، اما هم مقامات بهداشت و هم هواداران آزادی مدنی همراه با پیشنهاد برخی کارشناسان که باید عملا مردم را به تقلب و دروغ در باره برنامه سفر آن ها به عنوان شیوه ای برای فرار از قرنطینه ها تشویق کرد، پرسش هایی در باره کاربست گسترده قرنطینه ها و محدودیت مسافرت مطرح کرده اند. نتیجه نهایی می تواند به صورت تناقض نمایی عملا سرایت را بد تر کند.
سازمان بهداشت جهانی نسبت به موثر بودن و توجیه ممنوعیت همه مسافرت ها ابراز تردید کرده است. به علاوه، گروه های عدالت نژادی یادآورشده اند که آن ها در داخل این درک گسترده که افراد نه به خاطر آن که شخصا در معرض ویروس بوده اند بلکه به سادگی به موجب قومیتشان خطرناک هستند عمل می کنند. در حقیقت ، یک افزایش دشمنی ضد چینی در کشورهای بسیاری به موازات تشدید بحران ثبت شده است. شهرک های چینی نشین از لندن تا پاریس تا نیویورک تا حد زیادی از توریست ها و مشتریان تجاری خالی شده اند.
ترس های امروز با بحران ویژه دم دستی شکل گرفته است .اما، ورای شیوع ویژه ویروس کرونا، تاریخ طولانی و پستی از وحشت حول مهاجرت وجود دارد که وحشت از تغییر فرهنگی و هجوم خارجی ها را با ترس از بیماری و ترس از انحلال اجتماعی تلفیق می کند.
بیش از یک سده پیش ، در طی دوران مهاجرت بزرگ مقیاس به ایالات متحده، دولت فدرال میلیون ها مهاجر ورودی را از طریق جزیره الیس در بندر نیویورک، و دو دهه بعد با آغاز آن، از طریق جزیره آنجل سان فرانسیسکو مورد پردازش قرار داد. آن مهاجران هدف بازرسی بهداشتی بودند، و تعداد اندکی که به عنوان دارنده بیماری های مسری مشخص می شدند یا بازگردانده می شدند یا در طی دوران بیماریشان قرنطینه می شدند. پزشکان به ویژه مراقب بیماری هایی مانند تراخم، آبله، طاعون ، تب زرد و دیگر کشندگان جمعی بودند که درسده های اخیر انسان ها را شکار کرده بودند.
در سال های آخر قرن نوزدهم و سال های اولیه قرن بیستم ،اکثر مهاجران از طریق جزیره الیس آمدند، اما مورد پردازش قرار گرفتند و اجازه یافتند تا در طی چند ساعت یا چند روز به ساحل نیویورک بیایند.
اما ترس از بیماری های مسری که از سوی مهاجران به داخل امریکا آورده شده بود تنها یک بخش از گفتگویی طولانی در باره مطلوبیت مهاجرت جمعی بود. آسیایی هایی که در دوره اواخر سده نوزدهم و اوایل سده بیستم درصد بزرگی از مهاجران به ساحل غرب را تشکیل می دادند علیه مقررات قانون استثنا چینی ها ، و نیز مفاهیم گسترده ترخلوص نژادی به پا خاستند. در جزیره آنجل ، سفید پوست ها عموما اجازه آمدن به ساحل سانفرانسیسکو را اندکی بعد از رسیدن قایق های آن ها به جزیره داشتند. آسیایی ها – به ویژه مهاجران چینی و ژاپنی- بر عکس ، بارها هفته ها و ماه ها نگهداشته می شدند. مهاجران آسیایی بسیاری، به دنبال پرسش های نامربوط در باره منشا خانوادگی و روابط ادعایی آن ها با افرادی که از قبل در امریکا زندگی می کردند – پرسش های در تلاش اعمال محدودیت های بسیار شدید تحمیل شده از سوی قانون استثنا چینی ها – به کشورشان بازگردانده می شدند.
در دهه 1920، سیاست های ضد مهاجرتی که در جزیره آنجل به اجرا گذاشته شد به در بر گرفتن اروپایی های غیر شمال اروپا هم گسترش یافت. به دنبال دهه ها مهاجرت توده ای، واکنش عظیمی وجود داشت ، که از سوی سیاست مداران بومی گرا در پایتخت مانند سناتور ویلیام پی دیلینگهام به پیش برده می شد. سیستم های ظرفیتی به عنوان بخشی از این واکنش وضع شده بود، که بر تعداد مهاجران از اروپای جنوبی و شرقی ، و نیز عملا از تمام کشورهای غیر اروپایی تاثیر محدود کننده ای داشت، و ایالات متحده تقریبا به روی خارجی ها بسته شد.
شباهت های آن روز ها با امروز به دشواری قابل چشم پوشی است. تلاقی وحشت در اطراف بیماری های کشنده و جنبش های بومی گرا – این بار با پشتیبانی از سوی مستاجر کاخ سفید- امکان بالقوه برانگیختن آمیزه ی مهلکی از پاسخ های سیاسی را دارد.
ترامپ حذف میلیون ها نفر فقیر و میلیون ها خانواده مهاجر را از دسترسی به سیستم مراقبت بهداشتی به یک اصل تبدیل کرده است .او قوه قضایی اش را وادار کرده است استدلال کند که کل ساختار لایحه مراقبت مناسب خلاف قانون اساسی است. به اصرار استفن میلر مشاور ضد مهاجرت ترامپ ، مقامات او “حمایت دولتی”[1] را باز تعریف کردند تا خانواده های مهاجر را نه تنها از مزایای رفاه نقدی بلکه از دسترسی به هر مراقبت بهداشتی دارای بودجه عمومی نیز محروم کنند. این قواعد محدود کننده جدید نوشته شده اند تا درهفته جاری ضربه را وارد کنند. علاوه بر این، ترامپ در تلاش کامل دادگاهی است تا به ایالت ها اجازه دهد سیستم های بهداشتی باز خود را با برنامه های مبتنی بر ورک فیر[2] (کار رایگان)Workfareو بلاک گرانت[3] (کمک مالی سالانه)Block gerantجایگزین کنند که می تواند روی استثنا کردن تعداد کثیری از بزرگسالان سالم از پوشش بهداشتی تاثیر بگذارد .
به عبارت دیگر، درست در دقیقه ای که بسیاری ازمردم امریکا به مراقبت های بهداشتی اولیه ی موثر و به سادگی قابل دسترسی نیاز دارند تا ابتدا موارد آلوده به ویروس کرونا را شناسایی کنند و بعد برای پیگیری کسانی که در ارتباط با حاملین ویروس بوده اند اقدام کنند، دولت فدرال برای حذف تعداد بیشتری از مردم، سیستم های مراقبت بهداشتی را زیر فشار قرار می دهد.
چنین سیاست هایی این امکان را که ویروس گسترش خود را در امریکا با تحمیل شدید ترین مخاطره برای مردمی که از زیر چتر پوشش بهداشتی به خارج رانده شده اند آغاز خواهد کرد بیشتر می کند.
امریکا از قبل شبکه اردوهای بازداشت در طول مرز جنوبی را دارد که در آن ها هزاران هزار مهاجران و پناهجویان نگهداری می شوند. اردوهایی از قبل روی پل هایی که امریکا را به مکزیک وصل می کنند و نیز در سمت مکزیکی مرز وجود دارند که خانواده ها از دسترسی به بهداشت و مراقبت بهداشتی ضروری برای سالم ماندن تا زمانی که درخواست قانونی آن ها به دادگاه ارائه شود محرومند. این تاسیسات و اردو ها پیش از این شاهد شیوع آنفولانزا، سرخک و اریون ، و دیگر ویروس های مسری بوده اند .
شیوع ویروس کرونا می تواند تنها وضعیتی از قبل خطرناکی را که بسیار بد است بد ترکند. چنین شیوعی می تواند، به ناگزیر، شرایط را برای حتی سیاست های ضد مهاجرتی شدید و خطرناک از سوی یک مشتاق کاخ سفید برای هر و همه بهانه ها برای قفل کردن امریکا آماده کند، همان طور که یک سده پیش سناتور دیلینگهام و دیگر بومی گرایان چنین کردند.
http://adfmk.com/entries/xarici-x%C9%99b%C9%99r/blog-post-188
[1] – حمایت دولتی عبارتی است که در قانون مهاجرت برای توصیف افرادی مورد استفاده قرار می گیرد که نمی توانند با اشتغال، دارایی ها یا کمک خانواده از عهده مخارج خود بر آیند از این رو به مزایای دولتی و برنامه های کمکی وابسته هستند. برای تعیین آن که آیا کسی شامل حمایت دولتی می شود، خدمات شهروند و مهاجرت امریکا USCIS به عامل هایی از جمله سن، دارایی ، مهارت شغلی، آموزش ، وضعیت مالی، بهداشت و وضعیت خانواده مهاجر توجه می کند.
[2] ورک فیر یک سیستم رفاهی است که کسانی را که مزایای دولتی دریافت می کنند ملزم می کند برخی کارها را انجام دهند یا در کار آموزش شرکت کنند. این عبارت برای اولین بار در سال 1968از سوی جیمز چارلی ایورس رهبر حقوق مدنی به کار گرفته شد، اما توسط ریچارد نیکسون در یک نطق تلویزیونی در سال 1969 عمومیت یافت. نمونه اولیه ورک فیر در سال 1961 توسط جوزف میکل در نیوبورگِ نیویورک مطرح شده بود .
[3] – بلاک گرانت مقدار پول سالانه ای است که از سوی دولت فدرال به ایالت یا دولت محلی برای کمک مالی به پروژه ها یا برنامه های ویژه ای پرداخت می شود .
https://truthout.org/articles/is-coronavirus-panic-sending-us-back-to-the-days-of-racist-quarantines/?eType=EmailBlastContent&eId=b21e1d35-25b4-4a10-af64-15d30ac4caf9
