فروپاشی شوروی پس از ورشکستگی اقتصادی اش ، سبب اعلام موجودیت ۱۵ جمهوری ، از آن جمله جمهوری آذربایجان به پایتختی باکی ( باکو ) شد . همزمان با استقلال ِ جمهورهایی که کمابیش تحت مهندسی ملیت ها توسط استالین ، پتانسیل ِ سترگی در تنش زایی بر سر مرزها را انباشته بودند ، نیروهای نظامی ارمنستان با پشتیبانی ِ تمام و کمال ِ ارتش روسیه ( آنگونه که مسکو ، سرزمین ِخویش را پس از فروپاشی شوروی می نامید ) به اشغال خاک جمهوری آذربایجان پرداختند . آنچه که بیش از ۶ سال طول کشیده ، و جنگ نخست قاراباغ نام گرفت ، جنگ اشغالگری ارمنستان با یاری ِ تمام عیار ِ مسکو ، بر علیه جمهوری آذربایجان بود . فراموش نمی کنیم که قتل عام خوجالی در فوریه ۱۹۹۲ ، در کنار دیگر قتل عام ها ، یکی از نمونه های توحش ِ این اشغالگری ، و تجسم ِ کشتار کودکان و زنان بوده ، و همانا عینیت یک نسل کشی را داشته است . اگر چه سازمان های بین المللی ، از جمله سازمان ملل نتوانستند علی رغم ِ صدور قطعنامه های ۸۲۲ ، ۸۵۳ ، ۸۷۴ ، و ۸۸۴ علیه اشغالگری ارمنستان ، عملا گامی در جهت آزاد سازی سرزمین های جمهوری آذربایجان بردارند ، اما اکنون در آن نقطه تاریخی ایستاده ایم که سرزمین های اشغالی پس از جنگ ۴۴ روزه ، جنگ دوم قاراباغ ، و البته تنش چند روزه ی ماه های اخیر ، روی به آزادی کامل دارد . اینک جهان ، شاهد ِ فرجام ِ خواب و خیال ارمنستان بزرگ ، و آنچه که بر توهم ِ ارمنستان ِ بزرگ از خزر تا کارا دنیز گذشته است ، می باشد . و این می تواند تجربه ای وزین برای زیاده طلبی دیگران ، با ترفندهایی مانند نامگذاری ِ دلبخواه خاک های تاریخی آذربایجان باشد . باید که از تاریخ ، درس ِ عبرت گرفت . در سی و دومین سالگرد خوجالی ، یاد جانباختگان را زنده می داریم .
حزب دموکرات آذربایجان
۲۵ فوریه ۲۰۲۴